W wieku 6 lat poruszająca się na rowerze dziewczynka została potrącona przez motorowerzystę, doznając ciężkiego urazu czaszkowo – mózgowego. Wypadek zdeterminował całe jej życie. Stała się osobą niepełnosprawną. Do końca życia będzie wymagać postępowania usprawniającego. Nigdy nie odzyska pełnej sprawności fizycznej i psychicznej, nigdy nie wróci do pełni zdrowia, nigdy nie będzie zdolna do samodzielnej egzystencji i zawsze będzie musiała korzystać z opieki osób trzecich. Ze względu na swoje fizyczne ograniczenia nie może jak wszystkie dzieci w tym wieku uczestniczyć w zabawach i sportach.
W wyniku 8 letniego leczenia i dzięki wysiłkowi rodziców dziewczynka odzyskała umiejętność komunikacji z otoczeniem, rozumie mowę i w coraz lepszym stopniu, dzięki zabiegom logopedycznym, wypowiada się. Chodzi do szkoły i ma kontakty rówieśnicze. Potrafi bawić się, rysować, grać na Xboxie, czytać i pisać. Może także czerpać radość z jazdy na rowerze trójkołowym. Samodzielnie siedzi i przemieszcza się po podłodze, odpychając się nogami w leżeniu lub siedzeniu. Chodzi po mieszkaniu. W pewnym zakresie jest w stanie się ubrać. Choć z pomocą, ale korzysta z toalety. Spontanicznie okazuje radość i zadowolenie.
Sąd Apelacyjny w Warszawie V Wydział Cywilny wyrokiem z dnia 27 sierpnia 2021 roku, sygn. akt V ACa 318/21 uznał za adekwatne i odpowiadające kryterium „odpowiedniości” (przy uwzględnieniu indywidualnych okoliczności rozpoznawanej sprawy) zadośćuczynienie w wysokości 1 mln złotych. Zdaniem Sądu małoletnia została pozbawiona typowego rozwoju w aspekcie psychoruchowym, intelektualnym (trudności w uczeniu się) oraz społecznym. Jednocześnie nie utraciła ona możliwości czerpania radości z życia we wszystkich jego 39 aspektach, choć niezaprzeczalnie doznaje ona istotnych ograniczeń. Nie jest ona tym samym osobą, która doznała głębokiego upośledzenia funkcji życiowych wskutek uszczerbku zdrowia najcięższego i wyłączającego możliwość zachowania bliskości z innymi ludźmi bądź nawiązywania z nimi relacji.
Sąd Apelacyjny, ustalając kwotę stosownego zadośćuczynienia, miał na uwadze sprawy innych pokrzywdzonych, opis i wynikający z niego rozmiar doznanej przez nich krzywdy oraz zasądzoną na ich rzecz kwotę zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie w łącznej kwocie 1000000 zł, przy aktualnych stosunkach majątkowych w społeczeństwie, uznaje się za adekwatne w przypadku odniesienia urazów w młodym wieku, trwale wykluczających z wielu aspektów życia na bardzo długi okres.